Tot voor kort werd onze tuin vooral omschreven met termen als ‘een rommeltje’ (als vriendelijkste reactie) of ‘een sloppenwijk’ (de eerste indruk van het meisje dat een weekend bij ons logeerde toen we meededen aan het programma Puberruil). En terecht. Onze tuin lag nog helemaal gevuld met bouwmateriaal. Autobanden, houten balken, een bigbag met stampleem, bergen leem en zand, glazen raampjes, stapels tegels voor binnen, stapels terrastegels voor buiten, een voorraad mest, speciekuipen, emmers, enzovoort, enzovoort. En elke bult overdekt met plastic zeilen. Allemaal spul wat er met een heel specifieke reden lag te wachten om gebruikt te worden bij het afbouwen van ons huis. Maar een fijn uitzicht was het niet.
Het mooie van elke klus is dat er een moment is dat er nog niets is, dat je er misschien als een berg tegenop ziet om te beginnen, en vervolgens een moment dat je er middenin zit en dat je denkt dat je er nooit uit gaat komen. Maar als je doorzet, dan komt óók het moment dat de klus geklaard is. Hoe langzaam het ook gaat. Dat moment komt, als je maar gewoon doorgaat.
Na zes jaar voorbereiden en inmiddels bijna vier jaar bouwen, is het zo ver.
Over drie weken wonen wij een jaar in ons aardehuis. Het is van binnen nog lang niet af. Maar al wel een heel stuk verder dan een jaar geleden. Zo kunnen we nu douchen en baden in ons bubbelbad. De kinderkamers zijn dicht tot aan het plafond en hebben een echte deur gekregen. De kozijnen zijn geschilderd.
Tien weken woon ik nu in ons aardehuis. Het is een belevenis. Het werkt. Als er een dag veel zon is, dan is het de volgende dag nog lekker warm in huis. Het voelt heerlijk comfortabel. Ook als er geen zon is blijft het huis op een aangename constante temperatuur.
